Slumdog millionaire

Lieve allemaal,

Vandaag brachten we een bezoek aan Swikriti, een vrouwenproject in de sloppenwijken van Calcutta. Maria, een Spaanse, die voor een Spaanse NGO werkt heeft ons het werk van haar organisatie daar laten zien: een gezondheidspost waar eerste lijnszorg (huisartsenzorg) wordt verleend. De medische zorg is er onthutsend eenvoudig: er is een paar uur per week een kinderarts, een longarts en een gynaecoloog aanwezig. De rest van de tijd houdt er een huisarts spreekuur. Daarnaast is zijn er twee fysiotherapeuten aan het werk en is er sinds kort iemand die een paar dagdelen mondzorg komt verlenen. En dat is hard nodig als je die tanden hier ziet en de hoeveelheden suiker die er gebruikt worden hoort!
Medische apparatuur is er niet. De mensen worden voor alle labtests en onderzoeken naar het ziekenhuis gestuurd. Er is wel een apotheek waar alles nog met de hand wordt gedaan. Tuberculose komt hier nog veel voor. De patienten komen drie keer per week naar de apotheek om daar ter plekke hun medicijnen in te nemen.
Dan is er een kinderopvang waar kindjes tussen 0 en 2 jaar en soms nog ouder overdag verblijven. Veel kinderen komen er ziek, ondervoed en met een ontwikkelingsachterstand binnen. Met veel geduld, liefde en goed eten knappen ze op en lopen ze hun ontwikkelingsachterstand in.
We zagen er 1 meisje van al bijna 4 jaar oud dat eruit zag als nog geen twee, met hele kromme benen door de ondervoeding/rachitis en volkomen apatisch. Ze is nog geen week in de opvang. Hopelijk gaat ze met alle zorg en aandacht die ze daar krijgt gauw groeien op alle mogelijke manieren.
Daarnaast is er een dagopvang voor kinderen van 2 tot 5 jaar oud die overwegend gezond zijn. Daar gaat het er heel anders aan toe: er wordt gespeeld, gelachen, gekibbeld, gezongen. Het is er een kabaal van jewelste. Op beide groepen werken Indiase vrouwen uit de buurt als verzorgster ondersteund door Spaanse vrijwilligers.
In een ander pand, 15 minuten wandelen verderop in de sloppenwijk (een ervaring op zich) bevindt zich een tehuis waar 30 meisjes wonen. Zij gaan in de buurt naar school en krijgen in het huis bijles en natuurlijk eten en drinken en verdere verzorging. Ze slapen met z'n allen in 1 grote kamer in stapelbedden met 3 bedden boven elkaar. In hetzelfde pand is Swikriti, de vrouwengroep, gevestigd. Zij maken borduurwerk, sieraden van kralen en stof en ze batikken. Wij kopen van hen gebatikte sarongs/pareo's in. We hebben het borduurwerk en de sieraden bekeken en bedacht dat die niet erg aansluiten bij de Nederlandse klanten. Van de batiks hebben we een aantal mooie nieuwe stalen uitgekozen. Die gaan de komende weken bij gemaakt worden zodat zij, wij en CRC dezelfde voorbeelden hebben.
De vrouwen werken er 5 dagen per week 's middags van twee tot 5 uur. De sociale functie van de groep is zeker zo belangrijk als de economische. Als een vrouw een middag wat anders te doen heeft, dan komt ze niet. De productiecapaciteit is niet erg groot: ze denken in de maanden oktober en november ongeveer 50 sarongs te kunnen maken (er is die periode wel een groot hindoe-feest waarvoor iedereen een dag of tien vakantie heeft). We hoorden van Dolan, het staflid van CRC dat ons begeleidde, dat de orders voor sarongs over twee groepen verdeeld worden. Dat snappen we nu....
Om kwart voor vijf waren we terug in het kantoor van CRC, toe moesten we nog lunchen. Nou ja, lunchen... Na een lekkere roll (een soort wrap met pikante vulling) hebben we de gerecycleerde zijden sjaals met kanta borduurwerk uitgezocht: 100 stuks komen er mee met onze order voor het voorjaar en ze zijn allemaal verschillend. Wat een kleurenrijkdom is dat!
Morgen vertrekken we om kwart voor zeven naar het vliegveld voor een korte vlucht naar Dhaka. We laten vandaar weer van ons horen.
Groetjes, Marjolein en Karin