verhaal van gisteren

Lieve allemaal,

Hier een berichtje op maandag gemaakt. We hebben vandaag geen toegang tot internet, dus we zullen het morgen plaatsen.
We zijn vandaag naar het bedrijf geweest dat de screenprintstof voor ons bedrukt. Er is altijd gezegd dat de drukkerij in Chennai gevestigd is, maar het bleek toch 70 km rijden te zijn naar een plek ver op het platteland. In de stad is alleen een klein werkplaatsje waar 2 mensen werken om stalen te maken en de logistiek van de stoffen te regelen. De drukkerij heeft in het verleden wel in de stad gezeten, maar is verhuisd om milieuredenen.
Het bleek een werkplaats te zijn met 4 schuurachtige ruimtes. In ieder ruimte staat een screen print tafel van 30meter lang. De tafels zijn bekleed met verschillende lagen stof en er zitten kleine plankjes op de zijkant op geregelde afstanden (de breedte van 1 screen) waarmee de drukkers heel precies kunnen bepalen waar ze het screen neer moeten leggen. Er werken 70 mensen die 11 maanden per jaar volop werk hebben en ca 1 maand per jaar wat minder te doen hebben. Ze worden niet naar productie maar per dag betaald, ook in tijden dat er niet genoeg werk is. Het ziet er allemaal schoon en netjes uit, met elektrische verlichting, ventilatoren, schoon drinkwater etc. Prima arbeidsomstandigheden dus. De eigenaar van het bedrijf vertelde ons hoe hij het bedrijf heeft opgebouwd en dat hij er mee bezig is om er een coöperatie van te maken. Hij vindt transparantie heel belangrijk en wil ook dat de werknemers medebeslissingsrecht krijgen. Hij noemt zijn bedrijf geen fair trade maar een mainstream bedrijf omdat hij twee grote winkels in Chennai als vaste klanten heeft. Zij plaatsen iedere week een order en nemen daarbij het overgrote deel van de productie af. Het werk dat hij voor Sari doet levert per jaar nog geen volle dag werk op voor zijn bedrijf. Behoorlijk frustrerend om te bedenken dat deze man het op de mainstreammarkt veel beter doet, ook qua beloning, secundaire arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden dan hij met de bescheiden Fair Trade orders ooit zou kunnen. We moeten als Sari bedenken dat de toegevoegde fair trade waarde van het screen printen op onze kleding klein is. Die moeten we echt bij de kleermakers zoeken.
We maken het intussen goed. Vannacht in een echt bed geslapen en vanmiddag uitgebreid geluncht (we moeten er tot morgenochtend mee doen) met een talli. Dat is een zilverkleurig dienblad met een stuk of 8 kommetjes met curry’s en gravy’s (dat betekent letterlijk jus, maar hier zijn dar soepachtige toestanden met verschillende kruiden en groenten erin) en een stuk naan (broodachtig) en een chapati (pannenkoekachtig) Nu(17 uur) zitten we in de trein naar Pedana. We komen er vannacht om halfvier aan. We gaan in de trein slapen in een soort stapelbedjes en dan morgen heel vroeg nog een paar uurtjes verder dutten in een hotel in Pedana waar we overdag de kalamkarimakers gaan bezoeken. Ram, de eigenaar van Fair Gift en onze contactpersoon sinds altijd al en intussen ook een goede vriend, vertelde dat meneer Rao, de eigenaar van het kalamkaribedrijf helemaal opgetogen is dat we op bezoek komen. Ik ben er nl al enkele jaren niet meer geweest omdat we elkaar 1 keer bij een training uitgebreid hebben gezien en hij het jaar daarvoor naar Chennai is gekomen omdat mijn programma te vol zat om op en neer te reizen. Deze keer past het wel. Bovendien zou Marjolein’s eerste India ervaring natuurlijk niet compleet zijn zonder nachttrein.