steek voor steek

Lieve allemaal,

De borduurgroep waar Artisan Hut mee samenwerkt stond voor vanmorgen op het programma. Dat wil zeggen de leider van de groep: hij woont in Dhaka. Het borduurwerk wordt gedaan in zijn geboortedorp 200 km van Dhaka. Het is niet haalbaar om daar naartoe te gaan deze week. We verwachtten een meneer in een kamertje met wat voorbeelden van borduurwerk, maar het bleek een heel ruim pand te zijn met 7 verdiepingen waar 45 mensen werken om het borduurwerk dat door ca 500 vrouwen op het platteland wordt gemaakt voor te bereiden en af te werken. Er is een gigantische voorraad (echt twee grote kamers van de vloer tot het plafond vol gepakt) borduurgaren aanwezig in alle kleuren van de regenboog, nog een kamer met effen stoffen waar op geborduurd wordt, ruimtes voor het maken van de overdrukken van het patroon op stof, voor het naaiwerk, kwaliteitscontrole, wassen, strijken en verpakken. De eigenaar van het bedrijf, meneer Amirul Islam maakt de ontwerpen. Hij is daar erg goed in, hij geniet zelfs nationale bekendheid hierom.
Er worden allerlei producten gemaakt: wandversieringen, blouses, sjaals, gordijnen, dekbedovertrekken, zelfs soms bruidsjurken; dat alles uiteraard versierd met vaak heel tijdrovend borduurwerk. We zijn diep onder de indruk van de kunstzinnigheid van de ontwerpen en het vakvrouwschap waarmee ze uitgevoerd worden.
Maar... zodra we gaan praten over Fair Trade en we over de beloning van de borduursters hebben blijkt dat zij 16 Taka per uur, 2912 Taka (ongeveer 29 euro) per maand verdienen. Dat is nog niet eens het wettelijk minimumloon en op geen stukken na een leefbaar loon. Monju vertelt dat hij al een paar jaar bezig is om de beloning omhoog te krijgen: voorheen kregen de vrouwen 11 Taka per uur, dat is nu stapsgewijs opgehoogd, maar nog altijd lang niet genoeg.
We hebben met een hele mooie grote witte katoenen sjaal met wit schaduwborduurwerk en pailletjes erop als rekenvoorbeeld gebruikt: een vrouw werkt 10 dagen aan zo'n sjaal en krijgt daar 800 Taka (veel te weinig uit leefbaar loon oogpunt) voor. De sjaal gaat dan bij ons in de winkel ongeveer 150 euro kosten. Wie gaat dat betalen voor een witte katoenen sjaal?
Conclusie moet zijn dat intensief geborduurde producten niet onder Fair Trade condities op de markt zijn te brengen.
Maar..... borduren is het enige wat deze vrouwen kunnen buiten hun huishouden. Er is trouwens ook geen ander werk in hun dorp. Hoe kunnen deze vrouwen dan een bijdrage leveren aan het gezinsinkomen?
Monju heeft twee strategieën bedacht:
1: ga heel exclusieve dingen maken, bijvoorbeeld trouwjurken, waar je een hoge prijs voor kunt vragen.
2: ontwerp eenvoudig borduurwerk dat in korte tijd kan worden uitgevoerd zodat de vrouwen veel stuks kunnen maken.
De tweede strategie lijkt ons voor Sari met stip de beste. We hebben een aantal manieren bedacht waarop je dat zou kunnen doen: stof screen printen en dan een klein deel van het patroon overborduren, kanta borduurwerk (dat zijn rijgsteken), randmotieven gebruiken, 1 motief midden opde rug o.i.d. maken. En er is vast nog veel meer te bedenken.
Best lastige kost zo he? En dan hebben we het alleen nog maar over de beloning gehad.
Vanmiddag hebben we met de kleermakers van Artisan Hut gewerkt aan twee modellen voor de volgende zomer. Dat ging op bijzonder plezierige en professionele wijze. Dat komt helemaal goed.
We zijn nu wel een beetje gaar van de autotochtjes, met het bijbehorende lawaai en stof, die hier steeds erg lang duren. Dus nu gaan we eerst wat eten en uitrusten; morgen weer verder.
Liefs, Marjolein en Karin